Η εγκυμοσύνη σταμάτησε σε ένα συγκεκριμένο μήνα, αλλά το μωρό δεν πέθανε. Όπως και η γιατρός που είναι αθάνατη, έτσι κι αυτό, απλώς δεν μεγαλώνει. Οπότε, ζει σαν έμβρυο και τα συμπτώματα θα είναι μονίμως τα ίδια, σαν να έχει κολλήσει ο χρόνος.
Τώρα, το επεισόδιο ήταν πολύ μέτριο, το δεύτερο παραμένει το καλύτερο της σεζόν, για εμένα. Η απομόνωση χάθηκε και αυτό κοστίζει πολύ στην ατμόσφαιρα. Οι μολυσμένοι δεν αποτελούν πια απειλή, αφού δεν υπάρχουν μέσα στο οχυρό. Δεν υπάρχει ο φόβος του εχθρού εκ των έσω. Αλλά και οι ίδιοι οι μολυσμένοι μιλάνε σαν άνθρωποι και απλά έχουν εξανθήματα. Τίποτα το τρομακτικό. Είναι ακριβώς σαν τα τέρατα του RE5 και RE6 σε σύγκριση με αυτά από το REmake. Δηλαδή από τί να τρομάξω και να αισθανθώ φόβο? Από την ταχύτητα των εχθρών, την ελάχιστη παραλλαγή στην εμφάνιση και τη βία? Άμα ήταν έτσι, παίρναμε τον Γιουσέιν Μπόλτ, του βάζαμε μία μάσκα Ροναλντίνιο και του λέγαμε «πιάσε τον κόσμο και χτύπα τον». Αυτό δεν είναι τρόμος και δεν έχει αγωνία. Ούτε η ιστορία εκτυλίσσεται με plot twists όπως στην πρώτη σεζόν.
Το μόνο ενδιαφέρον σημείο ήταν με τα παιδιά και τα μάτια τους. Ακόμα και την Σάρα την κάνανε αποκρουστική, με τον εμμετό και τα φτυσίματα! ( Ωραία, αγύμναστη κοιλίτσα, btw! lol )
Το χτύπημα του Πήτερ στον Άλαν δεν μου φάνηκε κάτι ξαφνικό, αφού η τελευταία εικόνα που μας άφησε η σειρά για τον Πήτερ είναι πως δουλεύει για την Ιλάρια και μόνο ο νεαρός δολοφόνος το ήξερε. Οπότε, σιγά την έκπληξη! Το μόνο που μου έκανε έκπληξη ήταν το πού στο διάολο ήξερε ο Πήτερ πού θα είναι ο Άλαν και πώς μπήκε πρώτος! Tragic.
Όσο για τα πτώματα, απλά ΛΟΛ!
