Enternity.gr - Forum

Με το PC World να είναι το τελευταίο "θύμα" της κακής οικονομικής κατάστασης της χώρας, θα ήθελα να μας πείτε ποια περιοδικά και ποιες εφημερίδες αγοράζετε. Κυρίως -προσωπικά- με ενδιαφέρει να πείτε γιατί αγοράζετε ένα ελληνικό περιοδικό ή εφημερίδα.

Είχα κάνει πριν από κανένα χρόνο μία συζήτηση με τον Βαγγέλη Μπραουδάκη (Δημοσιογράφο του Goal News και διευθυντή του Sentra) και είχαμε μιλήσει για το θέμα εφημερίδα/περιοδικό. Η σημαντική ατάκα που κράτησα είναι ότι "το έντυπο πλέον έχει χάσει το ρόλο της ενημέρωσης. Ο κόσμος αγοράζει ένα έντυπο για να διαβάσει μια άποψη. Δεν μπορεί να στηρίζεται στο να διαβάσει τις εξελίξεις που τα sites έχουν αρκετές ώρες πριν".

Συμφωνείτε με το παραπάνω;

Δεν είναι το θέμα του αν συμφωνούμε ή όχι, είναι μια πραγματικότητα. Το Internet είναι το πιο γρήγορο μέσο (παρα)πληροφόρησης, ξεπερνώντας και την τηλεόραση. Το ζήτημα είναι γιατί κάποιος να πληρώσει για να διαβάσει μια "άποψη" ενώ μπορεί να βρει 100 απόψεις σε διάφορα blogs.

Το θέμα δεν αφορά μόνο το οικονομικό σκέλος (ο Independent στη Μ. Βρετανία αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, όπως και ο Guardian νομίζω) που είναι σημαντικότατο, όσο τον ίδιο το ρόλο της δημοσιογραφίας. Εδώ και πολλά χρόνια (από την εποχή του ραδιοφώνου για την ακρίβεια) ο κόσμος δε διαβάζει εφημερίδες για γρήγορη ενημέρωση. Το διαδίκτυο δεν είναι υπεύθυνο για την πτώση της δημοτικότητας των εφημερίδων για αυτό το λόγο, αλλά για κάτι πιο ουσιαστικό.

Η μεγάλη πλειοψηφία των δημοσιογράφων κάνουν """έρευνα""" και """ρεπορτάζ""" ψάχνοντας στη wikipedia και διαβάζοντας 20 άρθρα και blogs από το Internet. Με άλλα λόγια οι πηγές τους είναι στην καλύτερη περίπτωση ελλιπείς, στη μέση περίπτωση προκατειλημμένες και στη χειρότερη απλά αναξιόπιστες. ΔΕΝ υπάρχει πια το ρεπορτάζ με την παραδοσιακή μορφή του δημοσιογράφου που για να καλύψει ένα θέμα κάνει την έρευνά του από πριν, το καλύπτει επί τόπου και από όσο το δυνατόν περισσότερες οπτικές. Αυτό είναι ακριβό (για τον εκδότη) και χρονοβόρο (για τον αρχισυντάκτη). Αυτή η πρακτική ακολουθείται σε πλειάδα θεμάτων, είτε είναι κοινωνικό ρεπορτάζ είτε αστυνομικό είτε πολιτικό είτε οικονομικό είτε διεθνές, και έχουμε υποστεί και τις συνέπειες της ασχετοσύνης πολλών ρεπόρτερ και σαν κράτος τα τελευταία χρόνια. Κλασσικές περιπτώσεις είναι οι αποστολές στο εξωτερικό και τα οδοιπορικά, ενώ είναι σύνηθες φαινόμενο και σε μόνιμους ανταποκριτές. Ο Χ δημοσιογράφος βολεύεται πολύ περισσότερο να κάνει seeding (κάτι που ο αρχισυντάκτης του δεν είναι πάντα σε θέση να το ελέγξει) παρά να ασχοληθεί σοβαρά με το θέμα του. Θυμίζω μια κραυγαλέα περίπτωση που ένας αναδυόμενος αστέρας των New York Times είχε βρεθεί από την αρχή της καριέρας του στην εφημερίδα να έχει δημοσιεύσει έναν τρομερό αριθμό επινοημένων ιστοριών!

Τώρα, τι σχέση έχουν όλα αυτά με τα blogs? Πολύ απλά, το να βγει ο καθένας και να γράψει την παρόλα του σε έναν ψηφιακό τοίχο (γιατί περί αυτού πρόκειται) δεν είναι ούτε έρευνα ούτε δημοσιογραφία. Είναι συζήτηση - μπορεί πανεπιστημιακού, μπορεί πεζοδρομιακού επιπέδου, πάντως συζήτηση. Δε δεσμεύεται από κάποια επαγγελματική ηθική ούτε υποχρεώνεται να διασταυρώσει πηγές, ούτε καν να ξέρει το θέμα του. Επίσης αυτή η ευκολία το κάνει πιο εύπεπτο από ένα πολύπλοκο ρεπορτάζ, πιο προσιτό και κυρίως το τοποθετεί δίπλα δίπλα σε οποιονδήποτε καλό ή κακό επαγγελματία. Από τη στιγμή που η άποψη ταυτίζεται με την έρευνα, την ανάλυση και την αποκάλυψη, το παιχνίδι για την παραδοσιακή δημοσιογραφία έχει χαθεί - και οι δημοσιογράφοι φέρουν σημανικό μερίδιο ευθύνης που επέτρεψαν στο επάγγελμά τους να ταυτιστεί με την απουσία ευθύνης των blogs. Ή, για να το θέω διαφορετικά, επέτρεψαν τη σύγχυση μεταξύ είδησης και άποψης, δυο πράγματα που όλοι οι σημαντικοί δημοσιογράφοι φρόντιζαν να ξεκαθαρίζουν.

Κοντολογίς σωστό το ότι ένα έντυπο αγοράζεται για μια πιο νηφάλια, ολοκληρωμένη θεώρηση των πραγμάτων και όχι από όποιον θέλει άμεση ενημέρωση. Αλλά σε ποιό βαθμό αυτή προσφέρεται και ποιές είναι οι πηγές της?