από Tobajaras » 23 Δεκ 2011, 13:25
Είδα το The Artist!
Είχα χάσει τη δημοσιογραφική προβολή αλλά επειδή ήθελα να το δω με παρέα δε με πείραξε. Απλά αντί κριτικής θα γράψω εδώ.
Αυτό που βρήκα πιο προκλητικό ήταν το αν θα στεκόταν η βωβή κινηματογραφική γλώσσα στο σήμερα, ειδικά από πλευράς ερμηνειών. Καλώς ή κακώς οι σημερινοί ηθοποιοί δεν έχουν μάθει να χειρίζονται μόνο το σώμα κα το πρόσωπό τους. Οι δύο πρωταγωνιστές είναι οι καλύτεροι που θα μπορούσαν να υπάρχουν, ειδικά ο Ντιζαρντέν. Ο άνθρωπος έχει φάτσα και παράστημα παρμένη από το Χόλιγουντ του '20, σα να βλέπεις τον Έρολ Φλυν ή τον Κλαρκ Γκέιμπλ ζωντανό. Η κοπέλα ήταν κλασσική σταρ του '20 και επίσης πάρα πολύ καλή, απλά δε μου άρεσε ποτέ το γυναικείο στυλ εκείνης της περιόδου με τα πατηκωμένα μαλλιά. Παίζουν ΑΨΟΓΑ. Αυτό που κάνουν είναι ερμηνεία, όχι παντομίμα, ενώ δεν έχουν τις υπερβολικές κινήσεις των βωβών ταινιών. Αν κάποιος θέλει να είναι αυστηρός θα πει πως το παίξιμό τους σε πολλές στιγμές οπου κάθονται σκεφτικοί ή στενοχωρημένοι είναι "φτωχό" σε σχέση με τα "ολαλά", "θεέ μου", "γιατί μου το'κανες αυτό" που υπάρχουν στις αυθεντικές ταινίες, αλλά και πάλι πολύ δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί κάτι τέτοιο σήμερα χωρίς να φανούν καρικατούρες. Η σκηνοθεσία είναι επίσης μίμηση. Το κάδρο είναι πολύ μικρότερο από αυτό που έχουμε συνηθίσει (ή απλά ήταν περίεργη η οθόνη του κινηματογράφου που το είδα) και αντιγράφει πιστά τις τεχνικές της εποχής. Η τενική πρόοδος είναι παρούσα πάντως, με τη λογική της πιο καθαρής εικόνας, του ότι πότε πότε η κάμερα κινείται (δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά αλλά νομίζω πως στο βωβό κινηματογράφο τραβούσανε πάντα με σταθερές κάμερες) και κάποιες κοντινές λήψεις που ταιριάζουν περισσότερο στο σήμερα παρά στο τότε. Οπότε και από αυτή την πλευρά έχει ενδιαφέρον. Αυτό που ξεχώρισα είναι η μουσική. Τώρα, που οι μόνοι ήχοι μιας ταινίας είναι η διαρκής μουσική, καταλαβαίνεις τι σημασία έχει στο να αποδώσει και να σχολιάσει τον τόνο μιας σκηνής. Όλα μα όλα τα συναισθήματα των χαρακτήρων περνούσαν μέσα από την κλασσική μουσική του '20, είτε της ψευδοκλασσικής που ακουγόταν είτε των σουίνγκ. Ήταν αυτό που απόλαυσα περισσότερο.
Τώρα, αυτά αφορούν τους σινεφίλ. Για όσους πάνε από περιέργεια (αλλά και οι προηγούμενοι) θα πέσουν πάνω σε μια εντελώς σχηματική ιστορία των δύο γραμμών που εξελίσσεται μόνο στο πρώτο μέρος. Στο δεύτερο βλέπουμε ένα αστέρι να πέφτει και να πέφτει και να ξαναπέφτει και να συνεχίσει να πέφτει (συν μια σκηνή τύπου "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου" Νίκος Κούρκουλος style) οπότε και να μη θες βαριέσαι. Αν δε σου αρέσει και η μουγκαμάρα, βαριέσαι αφόρητα. Εκεί βασικά χάνει η ταινία και χάνει αρκετά. Ο βωβός κινηματογράφος μπορεί και μιλάει ακόμα στο σύγχρονο θεατή και οι κώδικές του εκ του αποτελέσματος δεν έχουν ξεπεραστεί - στο κάτω κάτω ο κινηματογράφος ήταν και θα είναι ΕΙΚΟΝΑ. Αλλά η συγκεκριμένη ταινία, στη γλώσσα που μιλάει, δεν έχει και πολλά να πει. Οι απλές ταινίες του Τσάπλιν πχ είχαν περισσότερη ουσία με λιγότερα μέσα, εδώ επειδή έχει εξαντληθεί το θέμα κλωθογυρίζει συνέχεια μέχρι να ανέβει στο τελευταίο τέταρτο και το φινάλε. Το κρίμα είναι πως ο κεντρικός χαρακτήρας έχει μπόλικο ζουμί που όμως δεν αξιοποιείται παρά μόνο επιδερμικά.
Ένιγουέι, δείτε τη. Κινηματογραφικά είναι η πιο ενδιαφέρουσα ταινία της χρονιάς πιθανότατα. Απλά αν εξαιρέσει κανείς το καλλιτεχνικό μέρος δεν είναι κάτι ιδιαίτερο.
Εveryone's a critic
